Περί γυναικών ην ο λόγος

 

Γυναίκα...

Μάνα, αδερφή, σύζυγος, εργαζόμενη, αγωνίστρια. Έχουν γραφτεί πολλά για εκείνη.

Η πρώτη που χάραξε το δρόμο ήταν η Εύα και στο διάβα της ακολούθησαν πολλές ακόμη με ακόμη περισσότερες ταμπέλες.

Πολυμήχανο ον ήδη από την παιδική της ηλικία, γιατί έτσι «πρέπει» να είναι, έτσι γίνεται τελικά και θα είναι για πολλά χρόνια ακόμη.

Η εξέλιξη του «αδύναμου» φύλου κάνει ένα βήμα προς τα εμπρός και δύο πίσω για αιώνες. Η τάση της ιστορίας προς επανάληψη ίσως να μη φέρει ποτέ σε μία ευθεία το ζυγό ανάμεσα στα δύο φύλα, παρά τον αριθμό των γυναικών που θυσιάζονται στο βωμό της ανεξαρτησίας τους.

Ζωή σε καλούπι.

Όσο και να διαβάζω γι' αυτό το θέμα, της γυναίκας, δε μπορώ να καταλάβω ποιος φταίει περισσότερο για την κατάνταα της. Οι άνδρες, οι ίδιες οι γυναίκες, η βιομηχανία και κατ' επέκταση το χρήμα;

Γιατί κακά τα ψέματα όλα για τη γυναίκα γίνονται. Η μόδα, η τεχνολογία, η ιατρική, όλα στρέφονται γύρω της. 

Η αρχή της συνώνυμη με την τιμωρία της. 

Στην αρχαιότητα μπορεί να μην είχε μετοχή στα κοινά, όμως αντιμετωπιζόταν με σεβασμό όπως οι θεότητες. Το σώμα της και το πνεύμα της ήταν ο ναός της.

Ωστόσο, με το πέρασμα των αιώνων αποτέλεσε απλώς ένα όργανο αναπαραγωγής και υπηρεσίας, ενώ αργότερα εργαλείο της βιομηχανίας.

Αγώνες.

Πολλές οι επαναστάσεις υπέρ των γυναικείων δικαιωμάτων. Για την ιστορία, τα πρώτα πρόσωπα, που έκοψαν την κορδέλα της αφετηρίας των αλλαγών, ήταν οι σουφραζέτες, φεμινίστριες και αγωνίστριες, πολλές εκ των οποίων αυτοκτονούσαν μπροστά από τα κάρα, για να ακουστούν οι φωνές τους, ενώ λίγα χρόνια αργότερα πολλές έκαιγαν τους στηθόδεσμούς τους στις πλατείες ως ένδειξη διαμαρτυρίας, κάτι που το βλέπουμε και σήμερα.

Πρόσφατα μάλιστα πολλές γυναίκες έκοβαν τα μαλλιά τους, ως ένα είδος αγώνα και συμπαράστασης για τα θύματα της μαντίλας.

Ένα βήμα μπροστά- δύο πίσω.

Έχω αρχίσει να πιστεύω, ότι ζούμε στην εποχή της αρρώστιας και της απόλυτης εξαθλίωσης. Όλα είναι σε έξαρση. Γυναικοκτονίες, βιασμοί, ξυλοδαρμοί και ρατσισμός. Ήταν πάντα έτσι και τώρα δημοσιοποιούνται όλα ξαφνικά και μαζικά ή έχει φτάσει η εποχή μας σε ένα τέλμα, όπως έχει συμβεί σε πολλά σημεία της ιστορίας, για να οδηγηθούμε σε κάποια αλλαγή;

Θα έλεγε κανείς πως είναι ένα τραγικό αστείο, το γεγονός ότι σε αρκετά κράτη επικρατεί ο νόμος του μαύρου πέπλου που καλύπτει τις γυναικείες παρουσίες, αφήνοντας ελεύθερα μόνο τα μάτια, κάτι που καθίσταται και ως παράδοση, αφού μεταβαίνει πλέον από γενιά σε γενιά και θεωρείται δεδομένο από τις ίδιες τις γυναίκες. Γιατί όμως να είναι γυμνά μόνο τα μάτια;

Σα να μην τους επιτρέπεται να κάνουν τίποτε άλλο, να μην έχουν δικαίωμα λόγου και κινήσεων και να είναι μόνο θεατές σε ό,τι συμβαίνει είτε τους αφορά είτε όχι.

Σε άλλα κράτη, δε, η πλειοψηφία είναι εκπαιδευμένη να ζει σε καλούπι, αυτό του πολυμήχανου ανθρώπου, του υπερκαταναλωτικού, ενώ εκείνες που προσπαθούν να βγουν από αυτό, καμιά φορά χάνουν τη... μπάλα, αφού λειτουργούν με έναν ακραίο φεμινισμού, ο οποίος χάνει την αρχική του ιδέα.

Μήπως ήρθε η στιγμή της ανατροπής;

Αμφίδρομα συναισθήματα μου δημιουργήθηκαν σήμερα, όταν διάβασα μία είδηση σχετικά με την κατάργηση της αστυνομίας ήθους στο Ιράν.

Βαδίζουμε όντως προς την κατεύθυνση της αλλαγής ή είναι άλλο ένα βήμα, που θα μας οδηγήσει πάλι πίσω; Μήπως αυτό είναι απλά ένα τέχνασμα για να κατευνάσουν τα πλήθη, ώστε να γυρίσουν πάλι σε μία «φυσιολογική» ροή; Υπάρχει κάτι πιο επικίνδυνο από αυτό; Αυτό που μου θύμισε στ' αλήθεια, ήταν το προνόμιο των διακοπών που παρείχαν στους φυλακισμένους.

Ένα διάλειμμα από μία πραγματικότητα για λίγο και ξανά επιστροφή πίσω σε αυτήν.

Όλα αυτά με κάνουν να αναρωτιέμαι...

Πόσες γυναίκες πρέπει να σκοτωθούν ακόμη, επειδή φάνηκαν οι τούφες των μαλλιών τους, επειδή ανύψωσαν τη φωνή τους ή ζήτησαν αυτονόητα δικαιώματα;

 

Γιατί γι' αυτά μιλάμε.

Δεν ευθύνονται όλοι οι άνδρες για την κατάντια μας. Δε χρειάζεται να γινόμαστε μισάνθρωποι απέναντι στην πλειοψηφία, για να πούμε ότι κάτι κάνουμε.

Η πραγματική αλλαγή θα έρθει, τη στιγμή που μια γυναίκα θα περπατήσει στο δρόμο μόνη, χωρίς να χρειαστεί να κοιτάξει πίσω της.

Έως τότε... Stay tuned και φιλοσοφείστε...