Ο Παύλος Σιδηρόπουλος ένας άνθρωπος ασυμβίβαστος, που πήρε τον τίτλο του «πρίγκιπα της ροκ», ήταν μία προσωπικότητα που άφησε γρήγορα το στίγμα της στην ελληνική μουσική και στην κοινωνία γενικότερα.
Οι καταχρήσεις τον πήραν από τη ζωή νωρίτερα απ' ότι θα έπρεπε.
Έγραψε στοίχους, μουσική, πρωταγωνίστησε σε ταινίες.
Αυτή που μου έκανε εντύπωση φέρει τον τίτλο «Ο Ασυμβίβαστος». Η ταινία γυρίστηκε στην Αθήνα το 1979, με πρωταγωνιστή τον Παύλο Σιδηρόπουλο, το σενάριο της οποίας τροποποιήθηκε πάνω στο χαρακτήρα του από το σκηνοθέτη, του οποίου είχε κάνει τόση εντύπωση ο χαρακτήρας και το πρόσωπό του.
Ο πρωταγωνιστής λοιπόν, ένας όμορφος, έξυπνος, ασυμβίβαστος νέος που εγκαταλείπει την ιατρική σχολή και πάει κόντρα στον πατέρα του, για να γίνει ένας μουσικός του δρόμου. Γνωρίζει άτομα ομοϊδεάτες και μη, που τον συντροφεύουν στο ταξίδι της ζωής, με τελευταίο συνοδοιπόρο μία γυναίκα, που την ερωτεύεται και κάνει μαζί της οικογένεια.
«Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από τη μοναξιά», θα πει κάποια στιγμή σε μια συνέντευξη που θα δώσει.
Ο δρόμος αποτελεί κάτι συναρπαστικό και παράνομο ταυτοχρόνως. Κάθε μέρα κι ένα νέο ταξίδι με άγνωστο προορισμό, που όμως δεν ξέρεις πώς θα καταλήξει.
Ο ίδιος είναι ένας άνθρωπος πολύ μπροστά από την εποχή του εντός κι εκτός έργου. Ένας άνθρωπος που βλέπει πέρα από τα συμφραζόμενα, κάτι που γίνεται αντιληπτό και μέσα από την τέχνη που άφησε πίσω του. Είναι διαχρονικός, όπως και το περιεχόμενο της ταινίας, που αντικατοπτρίζει την εικόνα μιας Ελλάδας όχι τόσο μακρινής μήτε αλλαγμένης ή κι εξελιγμένης.
Καθ' όλη τη διάρκεια του έργου, θα δεις έναν άνθρωπο που προασπίζεται τις αξίες του και παρά τις αδικίες, συνεχίζει να μάχεται στον αγώνα της ζωής, χωρίς να ενοχλεί. Το τέλος ένα ερωτηματικό.
Πήρε την οικογένειά του και πήγε στην επαρχία συνεχίζοντας το ιδίωμα του μουσικού; Συνέχισε να μάχεται για τις αξίες τις ιατρικής;
Κανείς δεν ξέρει. Το μόνο σίγουρο ήταν πως ό,τι κι αν έκανε, το έκανε με τον άνθρωπό του, το ταίρι του.
Αυτό όμως που προσκόμισα βλέποντας το έργο ήταν το εξής:
Αυτός ο κόσμος είναι δύσκολος για τους ονειροπόλους.
Δε γνωρίζω τί είναι χειρότερο. Να έχεις πλήρη αντίληψη του τι συμβαίνει γύρω σου και να μην αντιδράς; Ή να αντιδράς απόλυτα;
Καμιά φορά σκέφτομαι, ότι οι πιο ευτυχισμένοι άνθρωποι είναι εκείνοι που δεν αντιλαμβάνονται αυτό που συμβαίνει ή το προσπερνούν, ενώ στην αντίπερα όχθη βρίσκονται οι επαναστάτες των ιδεών.
Στη ζωή πρέπει να σπαταλάμε σάλιο και χρόνο, για όσα έχουν αξία. Όλα τ' άλλα μας τρώνε την ενέργεια.
Ο Φλου.
Ορισμένοι άνθρωποι είναι λίγο πιο... ζαμάν- φου, πιο ονειροπόλοι, ίσως να μην πατούν καλά στα πόδια τους. Αυτό δεν τους κάνει λιγότερο έξυπνους. Άλλωστε ένας άνθρωπος φαίνεται από τον τρόπο που κινείται και μιλά.
Ίσως να αποτελούν μία ακόμη κατηγορία υπερ- αναλυτικών ατόμων που στο τέλος αποδεικνύονται καλύτεροι από άλλους «εξυπνότερους».
Συμφωνείς;
Πηγή:
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου