Όταν σκέφτομαι τους δεσμούς ανάμεσα σε γονείς και παιδιά μου έρχονται στο μυαλό δύο φράσεις ή και προτάσεις:
«Ζακέτα να πάρεις» και «τίμα τον πατέρα και τη μητέρα σου».
Από πολύ μικρή ηλικία μας διδάσκουν την υπακοή.
Στους γονείς, τα αδέλφια, τους συγγενείς, τους μεγαλύτερους και «ανώτερους» από εμάς.
Την υπακοή στο νόμο.
Κι έτσι δημιουργείται ένας ομφάλιος λώρος που αργεί ή αδυνατεί να κοπεί και μας ακολουθεί σε όλη μας τη ζωή.
Όλα αρχίζουν από το σπίτι.
Παρατηρώ, ότι πολλοί γονείς επιβάλουν τα πιστεύω τους στα παιδιά τους, γεγονός που τους ασκεί επιρροή σε όποια απόφαση καλούνται να πάρουν.
Σε μία συζήτηση πρόσφατα, υποστήριξα την άποψη ενός 19 ετών «παιδιού», λέγοντας ότι το σώμα μας μας ανήκει και μπορούμε να του κάνουμε ό, τι θέλουμε και παρατήρησα, πως οι συνομιλητές μου με παρατηρούσαν ωσάν εξωγήινο.
Θα σκεφτόταν κανείς, μα πώς έχεις άποψη, ενώ δεν έχεις παιδιά;
Ε, λοιπόν, δε νομίζω, ότι πρέπει να είναι κάποιος γονιός, για να υποστηρίζει τη σημασία της κτίσης. Ότι, δηλαδή, το κορμί και η ψυχή είναι ο ναός, το σπίτι μας κι έχουμε την απόλυτη ευθύνη του, είτε για καλό ή για κακό.
Οι γονείς είναι υπεύθυνοι για την ανατροφή μας έως ότου έλθει η ενηλικίωση.
Ύστερα ακολούθησε το σχολείο.
Το τελευταίο αποτελεί τη δεύτερη κοινωνία, που καλείται κανείς να ενταχθεί.
Στην αρχή τα παιδιά ήταν από κάτω και ο δάσκαλος από πάνω.
Ένα τρανό παράδειγμα αποτελεί η εικόνα του εδράνου, που παλαιότερα ήταν υπερυψωμένο, αποδεικνύοντας τη διαφορά στο...
Παρόλα αυτά σήμερα συμβαίνει το αντίθετο στις περισσότερες των περιπτώσεων.
Ωστόσο, το μήνυμα είναι το ίδιο.
Νόμοι, κανόνες, ιεραρχία.
Ποιος είναι ο πιο δημοφιλής;
Σε ποιον πρέπει να υπακούσουμε;
Τιμωρίες, απουσίες και νταβατζίδικα χρήματα για την επιβίωση των υποδομών. Σαν δεν έφταναν οι φόροι, που ήδη πληρώνει ο κάθε πολίτης.
Πού θέλω να καταλήξω όμως με όλη αυτή την εισαγωγή;
Η νοοτροπία της κλιμακούμενης σκάλας, του ομφάλιου λώρου, ίσως να μην είναι τόσο σωστή τελικά.
Ο ομφάλιος λώρος πρέπει να κόβεται με το μαχαίρι.
Κάθε άνθρωπος οφείλει να τραβάει το δρόμο του, χωρίς να σημαίνει απαραίτητα, ότι αποκόπτεται από τους ανθρώπους που τον μεγάλωσαν και τις ιδέες, που τον οδήγησαν στο σημείο που βρίσκεται τώρα.
Ο δρόμος είναι για να βαδίζεται.
Αυτή είναι η εξέλιξη.
Η στασιμότητα και η συνέχιση ιδεών, που δε μας εκφράζουν είναι αρρώστια και συνήθως δεν έχει καλή κατάληξη.
Ο καθένας είναι υπεύθυνος των επιλογών και των πράξεών του, ό, τι κι αν σημαίνει αυτό.
Οι άνθρωποί μας, μας μεγάλωσαν και αν θέλουν μπορούν να βαδίσουν στο πλάι μας. Όχι μπροστά, μήτε πίσω μας, δίχως να κρατούν κάποιο λουρί.
Δημιουργούμε ανθρώπους, αναθρέφοντάς τους με σκοπό να εξελιχθούν σε υπεύθυνα και ικανά άτομα, έτοιμα να πάρουν τη ζωή στα χέρια τους, να μπορούν να βιοποριστούν, χωρίς να ζητιανεύουν χρήματα και συναισθήματα.
Κατά τη δημιουργία, ο θρόνος παύει να είναι δικός μας, πέφτει ο εγωισμός.
Η καρέκλα πρέπει να είναι ελεύθερη, ώστε να μπορούν να καθίσουν νέα άτομα σε αυτή.
Άτομα με αναπτυγμένη κριτική σκέψη, ανεξάρτητα και όχι προσκολλημένα όπως προστάζει η νέα εποχή.
Τι λες;
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου