Η αλλαγή που ορίζεται κάθε 4 χρόνια... ή μήπως όχι;
Ένας πολύ σημαντικός άνθρωπος είχε πει κάποτε, ότι η ψήφος είναι πιο δυνατή από τη σφαίρα. Και αυτό επειδή με τη σφαίρα μπορεί να σκοτώσεις τον εχθρό σου, αλλά με την ψήφο το μέλλον των παιδιών σου.
Και δεν είχε άδικο τελικά.
Φέτος, λοιπόν, όπως είχε προγραμματιστεί, κληθήκαμε να ψηφίσουμε, για την επιλογή του πολιτικού εκπροσώπου μίας χώρας που δε λέει να αλλάξει, όπου οι κυβερνήσεις εναλλάσσονται κάθε τόσο μέσα σε ένα κλίμα οικογενειακής κουλτούρας.
Τα debate δίνουν και παίρνουν μέχρι και σήμερα, ειδικά αν αναλογιστεί κανείς, ότι οδεύουμε πλέον προς το τελικό αποτέλεσμα μετά το πέρας των επαναληπτικών εκλογών.
Ένα πόρισμα που θα ορίσει ή θα καθορίσει για άλλη μια φορά τα μελλούμενα.
Τα ήδη προκαθορισμένα;
Γιατί κακά τα ψέματα αυτό που είναι να γίνει θα γίνει, όποιος και να ανέβει στον πολιτικό θρόνο.
Το αστείο της υπόθεσης είναι πως ούτε το 50% του πληθυσμού δεν παίρνει μέρος σε αυτή τη διαδικασία.
Και απορώ.
Πώς είναι δυνατόν, 11 εκ. άνθρωποι να μην είναι σε θέση να πάρουν θέση για θέματα που τους αφορούν, αφού ζουν στον τόπο, τον οποίο λαμβάνουν χώρα;
Πώς δύναται να προχωρήσει αυτός ο τόπος, όταν δεν υπάρχει κοινό όραμα;
Ύστερα από 2 καραντίνες και την τρίτη στα σκαριά, μετά από τραγουδιστά σλόγκαν, με το μισό πληθυσμό να έχει κάνει δεύτερο δέρμα του τις μάσκες και τους άλλους μισούς να καταπίνουν σαν καραμέλες τα ψυχοφάρμακα.
Μετά από εμμονικές κρίσεις και τάσεις, έρχονται τα πρώτα αποτελέσματα, που με κάνουν να απορώ.
Με τι να απορώ όμως;
Με το αν υπάρχει πραγματική κρίση ή ικανότητα σκέψης;
Με το γιατί πρέπει ο κόσμος να χρωματίζεται και να μη βγάζει από πάνω του συγκεκριμένα χρώματα;
Γιατί είναι τόσο δύσκολο να αλλάξει αυτός ο τόπος και η κουλτούρα του;
Η νοοτροπία της ασφάλειας που κρύβει ανασφάλεια. Διότι αυτό αποδεικνύεται τελικά. Ότι είμαστε ένας λαός, που έχει συνηθίσει να υποφέρει και δυσκολεύεται να γυρίσει ανάποδα τον τροχό.
Μία ρόδα που κάποια στιγμή θα γυρίσει αναγκαστικά και θα φέρει απότομες αλλαγές στις ζωές όλων είτε φταίνε ή όχι.
Γιατί αυτό κάνει ο τροχός.
Γυρίζει...
Τώρα τελευταία γίνεται λόγος για τοξικότητα. Τοξικά εργασιακά περιβάλλοντα, σχέσεις, οικογένειες και τα ουσιαστικά δεν τελειώνουν ποτέ. Τώρα τελευταία είναι έτσι ή ήταν πάντα; Μήπως η ελεύθερη πρόσβαση στις πληροφορίες απλά μας ενημερώνει, για κάτι που ήταν ανέκαθεν υπαρκτό; Αυτή τη φορά θα ήθελα να σταθώ στον εργασιακό κλάδο. Όλοι είμαστε παθόντες ή πρόκειται να γίνουμε. Πότε μία εργασία είναι τοξική; Η εργασία δεν τελειώνει, με τη λήξη του ωραρίου. Όταν φτάνεις σε σημείο, να αφιερώνεις περισ σότερο χρόνο στη συνομιλία σου με τον εργοδότη παρά με το στενό κοινωνικό σου περιβάλλον. Και όχι επειδή είστε καλά φιλαράκια, αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Ή όταν ο όγκος είναι τόσο μεγάλος, που σε ακολουθεί παρέα στο σπίτι. «Έχει πέσει η δουλειά». Μία πρόταση που την έχουμε ακούσει πολλοί και συχνά. Αυτό και το τσάμπα σας πληρώνω που λένε αρκετοί εργοδότες, παρόλο που γυρνάς με κομμένα τα πόδια στο σπίτι από το τρέξιμο. Όταν πετάει το κόκκαλο για παραπάνω χρήματα, με αντάλλαγμα τον έξτρα φόρτο κα
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου