Η απλότητα του είναι

Δευτέρα βράδυ, περιμένοντας να κρυώσει το φαγητό, που έβαλα αποβραδίς για το γλιτώσω την επομένη, άρχισα να ακούω στο youtube το cd της Βανδή «Υποφέρω».

Θυμάμαι τα αγοράζαμε αυθεντικά τότε και τώρα πλέον τα βρίσκεις δωρεάν στη γνωστή πλατφόρμα και όχι μόνο.

Αλλά δεν είχαμε μόνο αυτό. Ήταν και οι κασέτες, στις οποίες ηχογραφούσαμε τα κομμάτια, πολλές φορές μαζί με τις αφιερώσεις που κάναμε στο ραδιόφωνο. Και όταν κολλούσε η κασέτα, την αφαιρούσαμε από το κασετόφωνο και γυρνούσαμε τη ροδέλα με τη βοήθεια ενός μολυβιού.
Πολλά ήταν διαφορετικά και δε μετράμε πολλά χρόνια αντίστροφα από τότε.
Βέβαια, για κάποιους ανθρώπους αποτελεί μία ζωή ολόκληρη, τη ζωή τους.
Για άλλους ένα μέρος της.
Πολλά άλλαξαν...
Ο τρόπος που ακούμε μουσική, που πληροφορούμαστε κι επικοινωνούμε.

Όλα πλέον είναι τόσο εύκολα, που σε κάνουν να αναρωτιέσαι αν είναι καλό τελικά. 

Η απλότητα του είναι.
Ύστερα, η ευκολία ακολούθησε τον τρόπο που εργαζόμαστε.
Όλα σχεδόν γίνονται ρομποτικά και μέσω υπολογιστή. Αφήσαμε πίσω μας τα πέτρινα χρόνια και καλωσορίσαμε τα νέα τα τόσο απλά, σε σημείο που σταμάτησε η έντονη χρήση του μυαλού και της σκέψης.
Ουδείς αναντικατάστατος. Έτσι και ο άνθρωπος. Τώρα, δε, με την τεχνητή νοημοσύνη που έχει μπει για τα καλά στη ζωή μας, μόνο αυτό δεν είμαστε.

 Αναντικατάστατοι.

Σε μία πρόσφατη συζήτηση, ο συνομιλητής μου, μου εκμυστηρεύτηκε, ότι έπεσε θύμα fishing και φοβήθηκε τόσο, που αναγκάστηκε να απενεργοποιήσει όλους τους λογαριασμούς του στα κοινωνικά δίκτυα, διατηρώντας μόνο έναν επαγγελματικό. 

Όταν τον ρώτησα, πώς αισθάνεται, με εξέπληξε με αυτό, που μου απάντησε.

«Ελεύθερος», μου είπε.

«Τώρα τελευταία είχα αρχίσει να αισθάνομαι άσχημα και νόμιζα ότι είχα κάποιο πρόβλημα. Από τότε που εξαφανίστηκα από τον εικονικό κόσμο, άρχισα να αισθάνομαι καλύτερα και να βλέπω τι είναι αυτό που πραγματικά φταίει».

«Τι ήταν αυτό που έφταιγε δηλαδή;», τον ρώτησα.

«Το γεγονός ότι είχα γίνει θεατής στις ζωές των άλλων», μου απάντησε.

«Είχα αρχίσει να πιστεύω, ότι πάσχω από κατάθλιψη και πως το μυαλό μου δε λειτουργεί όπως παλιά.

Αυτό που όμως πραγματικά δηλητηρίαζε το μυαλό μου, ήταν η έντονη χρήση του διαδικτύου.
Είχα σταματήσει την πραγματική αλληλεπίδραση με τον κόσμο και είχα μπει σε μία διαδικασία να κοιτώ μέσα από την κλειδαρότρυπα με αποτέλεσμα να νομίζω ότι η ζωή μου είναι ανούσια, αφού των άλλων ήταν πιο... συναρπαστική».

Ήταν όμως ή απλά φαινόταν; 

Ίσως τα πράγματα να μην είναι τόσο απλά.
Η επικοινωνία, η εργασία, το δείχνεσθαι μέσα από τα social media και το tik tok να μην είναι έτσι όπως παρουσιάζονται.
Έχουν φέρει ένα αποτέλεσμα κακό.
Και ποιο είναι αυτό;
Ανθρώπους που δεν μπορούν να αρθρώσουν λέξη, πονηρούς και χειραγωγήσιμους, που δε μπορούν να κάνουν υπολογισμούς, λάθος παραδείγματα προς μίμηση.
Ανθρώπους πνιγμένους από λάθος συναισθήματα και από έλλειψη χρόνου.

Ανθρώπους που σπαταλούν το χρόνο τους με ανούσιο τρόπο, δίχως να το αντιλαμβάνονται ή απλά να έχουν επαναπαυτεί σε μία περίεργη πραγματικότητα.

Κι έρχομαι τελικά να κλείσω το κείμενο με την εξής φράση:

«Παν μέτρον άριστον».

Συμφωνείς;